Onnodig vastzitten in een langdradig proces met als gevolg dat je leven maandenlang stilstaat? De onmogelijkheid om langs een protocol te komen terwijl je het gevoel hebt dat je leven er van afhangt? Professionals die er voor zijn om naar je te luisteren, en dat vervolgens juist niet doen? De transgender-gemeenschap is divers, maar dit is een onderwerp waar helaas veel van ons over mee kunnen praten: de genderpoli van het VUmc.
Aan de ene kant is men natuurlijk erg dankbaar dat er de mogelijkheid is om je (vanaf jonge leeftijd) te laten behandelen, en is het niet de schuld van de VU dat er wachtlijsten zijn die op een goed moment opliepen tot meer dan een jaar. Maar aan de andere kant zijn er veel geluiden over wat er beter kan. Een belangrijk punt is dat het echt per psycholoog verschilt of je in de problemen raakt of niet. Sommigen focussen er op dat je absoluut stabiel moet zijn voordat je het proces (in dit geval puberteitsremmers, hormonen en eventueel operaties) in mag gaan. Anderen vinden dat minder belangrijk, maar kunnen weer niet goed omgaan met mensen die zich niet aan de binaire hokjes man/vrouw willen aanpassen of om andere redenen slechts een gedeeltelijke behandeling willen. En als je om een nieuwe psycholoog vraagt of anderszins klaagt, duurt je behandeling alleen maar langer.
Hierdoor komen mensen terecht in een onwenselijke afhankelijkheidssituatie waarin ze niet meer open willen of durven zijn uit angst voor vertraging. Ook op andere vlakken is de communicatie vaak rommelig. Natuurlijk is dat ook iets wat ziekenhuizen en andere grote, ingewikkelde organisaties eigen is. Maar het gaat hier niet alleen om een keer lang moeten wachten op een mailtje, het gaat hier om mensen die maanden vertraging oplopen omdat men vergeten is een papiertje op te sturen. Hoe komt het VUmc hier mee weg? Doordat zij een specialistische behandelaar zijn met een monopoly op de markt. Deze situatie weten ze in stand te houden met als voornaamste argument dat het hier gaat om de veiligheid van (jonge) mensen, zodat zo min mogelijk patiënten spijt krijgen van de behandeling. En dat is een nobel streven. Alleen jammer dat ze er nog steeds niet achter lijken te zijn dat ze dat beter kunnen bereiken door eens open naar hun patiënten te luisteren.
Over de auteur(s)
