Mijn geaardheid is iets waarover ik twijfels heb ervaren, maar over iets anders heb ik eigenlijk nooit nagedacht. Het is altijd vanzelfsprekend voor me geweest dat ik een vrouw ben. Ik heb borsten en een kut en die passen helemaal bij hoe ik me in mijn hoofd voel. Natuurlijk denk ik weleens na over de concepten vrouwelijkheid en mannelijkheid en in hoeverre dit een sociaal construct is, maar daar kom je bijna niet onderuit als feminist. En dat zijn randverschijnselen. Ik ben een vrouw in mijn onderbroek en tussen mijn oren, en dat maakt mij cis-gender. Klaar.
Toch ben ik hier de laatste tijd ineens meer mee bezig, omdat me een aantal dingen opvallen. Een voorbeeld: In het gebouw van mijn minor, een oude school die per lokaal verhuurd wordt, heb je één toiletruimte met hokjes. Met onze groep hebben wij twee van die hokjes tot onze beschikking. Ons minorhoofd heeft er een sticker op geplakt om aan te geven dat ze “van ons” zijn. Hiervoor heeft ze één hokje tot het herentoilet gebombardeerd, en het andere hokje is voor de dames.
Iets anders. Om allerlei redenen zit ik de laatste tijd wat vaker vragenlijsten in te vullen. Dat begint altijd met je basisgegevens. Dus ik vul in hoe ik heet, wanneer ik geboren ben en wat mijn hoogst afgeronde opleiding is. Eén van de vragen is altijd of ik een man of een vrouw ben. Ik vul altijd het hokje “vrouw” in, want dat ben ik. Maar tegenwoordig kriebel ik er dan altijd een extra invulhokje onder en schrijf er “anders” achter. Want die optie is er 99% van de tijd niet.
Lieve niet-binaire gendertypes, ik heb jullie nooit benijd. Mijn geaardheid was al heel snel duidelijk en wordt vrij goed geslikt door mijn omgeving. Ik mag dan soms lopen zeiken dat het raar is dat mannen met me willen neuken omdat ik lesbisch ben, of dat ik weleens nagekeken en -geroepen word op straat als ik met mijn vriendin over straat loop. Maar in het grote geheel der dingen valt dat voorlopig onder de categorie “klein leed”. Want homoseksualiteit mag dan nog lang niet geaccepteerd zijn, we zijn in elk geval wel onderweg. En hoewel ik in de categorie “privilege” op drie categorieën (vrouw, gay en dik) laag scoor, mag ik het cis-hokje nog altijd afvinken. Dat heeft voordelen.
Jullie worden elke dag geconfronteerd met man-/vrouwdingen, zoals mij (nu pas!) begint op te vallen. Er zijn zoveel gendervooroordelen: vrouwen willen allemaal kinderen en kunnen geen seks zonder liefde, mannen wippen het liefst zes keer per dag en ze hoeven je niet per se te kennen of nageslacht bij je achter te laten. Dit zijn dingen waar ik me aan erger, maar daar blijft het bij. Ik kan me niet voorstellen hoe het moet zijn als je er elke dag mee wordt geconfronteerd dat er voor veel mensen niet meer smaken bestaan dan het mannetje en het vrouwtje, en dat daar ook nog specifiek gezeik aan verbonden is. Hoe het is als jouw identiteit gewoonweg niet bestaat. Ik hoor soms verhalen in mijn omgeving waar ik van ga rillen, over mensen die niet binnen het binaire plaatje passen en wat voor reacties zij krijgen, wat zij meemaken.
Ik wil me niet langer schuldig maken aan selectieve belangenbehartiging. Het uitsluiten van alle niet-binaire genderidentiteiten komt ook in “onze” eigen LHBTQ-groep verbijsterend vaak voor en daar moeten we iets aan doen. De LHBTQ’s zijn een minderheid, maar door zelfs binnen die groep te gaan hakketakken, halen we onze eigen kracht weg. Om de fantastische Conchita maar even te quoten: ‘We are unity and we are unstoppable’. Te vaak zijn we dat nog niet. Als we gaan samenwerken zullen we pas echt unstoppable zijn.
Over de auteur(s)
