“Een 18-jarige lesbische vrouw is in Rotterdam mishandeld omdat ze met haar vriendin hand in hand liep. Ze liep daarbij blauwe plekken en kneuzingen op.” Dit soort stukken lees ik steeds vaker in de media, en mijn hart breekt keer op keer. Vandaar nu mijn verhaal.
Met mijn toenmalige vriendin liep ik hand in hand over straat. Ik weet het nog goed. Er werd getoeterd. Ik had nooit openlijk ‘lesbisch’ hand in hand gelopen en dacht dat het om de beeldschone vertoning van mijn vriendin ging; ze was blond, blauwe ogen, een sleeve van tatoeages, gebruind van de zon, het perfecte meisje. Voor mij in ieder geval. “Nee, dat doen ze omdat we hand in hand lopen,” zei ze.
Verbaasd was ik. “Echt niet, dat komt door jouw blonde haar?!!” Later kwam ik erachter dat we inderdaad nogal een bijzonder verschijning waren, en dat dat een vrijbrief was voor starende blikken, nekverrekkende mannen en vrouwen en armstotende meisjes en jongens. Zelfs mannen die het nodig vonden hun voorkeur uit te spreken met een “Lekker hoor”, waarop ze van mij een vuile blik kregen.
Meldingen van discriminatie naar seksuele gerichtheid:
Nu heb ik, als ik de andere berichten uit de media lees en hoor, nog het geluk gehad dat het hierbij gebleven is. Het meest recente geval betreft mijn geboorte-en woonstad Rotterdam. Een lesbisch stel loopt hand in hand, wordt uitgescholden en in elkaar geslagen door een vermoedelijk 15-jarig meisje en haar 12-jarige vriendje. Ja, 12 jaar! Ik heb twee jongere broertjes en als ik terugdenk aan de tijd dat zij 12 waren speelde ze Tombraider op de Playstation of voetbalden ze op het grasveld. Ze waren zeker niet ‘potten aan het rammen’ op het Schouwburgplein.
“Ben je nooit bang?” werd mij onlangs gevraagd. Toen zei ik nee. Maar ik word wel steeds banger. Op de vraag of ik de hand van een eventuele vriendin nog zou vasthouden, antwoord ik hardop “Ja!”. Ik ga mij niet meer verstoppen, dat heb ik lang genoeg gedaan. Ik heb hand in hand gelopen met jongens omdat ik dacht dat de maatschappij dat van mij verwachtte, maar daar ga ik niet gelukkig van worden. En ik sta voor de liefde, of dit nu is tussen twee mannen, twee vrouwen, een man en een vrouw, of een andere gendercombinatie. Liefde is mooi, liefde overwint.
“Nu heb ik, als ik andere berichten lees, geluk gehad.”
Er werd ook een demonstratie georganiseerd. Zo kun je overal wel een demonstratie voor organiseren. Ik vraag me af of het heel veel uitmaakt. Ja je hebt even de aandacht. Net als de hand in hand lopende politicussen na het vreselijke voorval in Arnhem. Maar dat is nu ook weer in de vergetelheid geraakt. Alleen niet voor de personen waar het om gaat. Ik kan me voorstellen dat de personen in kwestie nog dagelijks te maken hebben met angsten, onverwerkte woede, nachtmerries, en ziekenhuis/tandartskosten. Helpt een demonstratie? Ik weet het niet, ik vind het altijd wel fijn om even deel van de rest van Nederland te zijn want zo voelt het niet altijd. Het voelt alsof iedereen samenhoort, dat er niemand een geaardheid heeft, niemand een handicap, niemand een religie… Eenieder die meedoet in de demonstratie denkt hetzelfde en dat is fijn. Maar het verdwijnt zo snel weer van de agenda. Tot het volgende voorval. Dan komt er weer een demonstratie.
Mijn idee is: als we nou eens allemaal van elkaar afblijven. Eens lief voor elkaar zijn. Dan is alles opgelost. Zie je queer mensen niet graag hand in hand lopen? Kijk de andere kant op. Ga niet roepen, of uitdagen, want ook wij zijn het een keer zat. Ook wij slaan terug. Wees eens lief, kijk niet of kijk wel en denk: “Wat is de liefde toch mooi”. Want wat is het ook mooi dat ieder individu van elkaar kan houden en dat we in een land wonen, waar dat zou moeten kunnen. Dan laten we elkaar gewoon in elkaars waarde.
Met liefs, Deborah
Over de auteur(s)
