Er was weer #ophef, want homo’s + geloof + gedoe + onderwijs. Althans, dat is wat ik ervan opving op mijn twittertijdlijn, het epicentrum van al het relevante nieuws. De situatie: een nieuwe lesmodule, “Hart van homo’s”, zou zijn ontwikkeld om gereformeerde scholieren uit te leggen waarom ze toch vooral geen praktiserend homoseksueel zouden moeten worden… met subsidie van het Ministerie van OCW.
In de dagen daarna viel iedereen over elkaar heen om te zeggen dat dat natuurlijk heel erg was en absoluut niet klopte. Tot minister van onderwijs Jet Bussemaker aan toe, die “schrikt van de gesubsidieerde cursus homo-celibaat” (Parool krijgt punten voor deze intentieve sensatiekop). Ik vroeg me af hoe een minister kan schrikken van een subsidie die ze zelf heeft gegeven en googelde verder.
Het duurde even voor ik het helder had, maar het zit als volgt in elkaar: “Hart van homo’s” is een project van de stichting “Weerbaar in Seksualiteit”. Die stichting is bij de subsidieaanvraag samengegaan met een paraplustichting voor homo-christelijke organisaties, LCC Plus. LCC benadrukt in een reactie na de ophef: “Hoewel er dus strikt genomen een formele relatie bestaat, willen de LCC Plus-organisaties beklemtonen dat zij enkel en alleen verantwoordelijkheid dragen voor de eigen projecten.” Ok, prima LCC. Was die handen maar in onschuld.
Ik laat LCC nu even los, want dat “Weerbaar in Seksualiteit” vind ik pas écht een eng clubje. Goeie God (pun intended). Zo openen ze hun pagina onder andere met: “Jongeren hebben meer dan ooit toegang tot informatie over seksualiteit. (…) ‘Weerbaar in Seksualiteit’ levert een bijdrage aan het vergroten van de deskundigheid van professionals in het voortgezet christelijk onderwijs die zich bezighouden met de seksuele weerbaarheid van jongeren.” Met andere woorden: onze kinderen kunnen nu op internet lezen dat onze hersenspoelpraktijken niet helemaal normaal zijn, dus hier is een extra hersenspoelstichting.
Ook op de website van het project “Hart van homo’s” zelf is een hoop interessante informatie te vinden. Zo wordt er bijvoorbeeld gesteld dat seksualiteit niet per se een geaardheid is, maar vooral ook een manier om de schoonheid in mensen te zien. Homo’s zien die gewoon vaak in hetzelfde geslacht. Als daar een misplaatst seksueel verlangen bij komt kijken, is dat natuurlijk verkeerd. Je moet proberen het als een bewijs van Gods goedheid te zien dat Hij mooie mensen kan maken. Ik wou dat ik het allemaal verzon, maar het staat er echt. Overigens legt niemand me uit waarom dat dan alleen voor homo’s geldt.
Ik hoop vaak dat we met zijn allen ondertussen wel in de eenentwintigste eeuw zitten. Gelovig of niet gelovig, dat mag iedereen zelf weten. Maar dit is schadelijke shit. Er bestaan nog mensen die menen dat homoseksualiteit niet aangeboren is en dus een keuze. Mensen die zogenaamde “bootcamps” organiseren om te zorgen dat je “steviger in je schoenen gaat staan”. Er staan verhalen op de website die mijn hart breken. Verhalen van Chantal, Peter en Johanna, die worstelen met hun seksualiteit en hem niet willen uitleven omdat de relatie met God voor hen het belangrijkste is.
Er zijn momenten in mijn leven geweest dat ik jaloers was op gelovige vrienden en vriendinnen. De rust en troost die zij uit hun geloof leken te halen, het vertrouwen waarmee ze hun leven in de handen van God durfden te leggen, daar wilde ik ook wel een beetje van. Maar als ik dit soort dingen lees, dank ik het universum op mijn blote knietjes dat mijn ouders mij zonder religie en zonder goddelijke dwang opgevoed hebben. In plaats daarvan hebben ze me leren geloven in mezelf en in de liefde.
Ik hoor vaak dat God ook liefde is. Maar als dit de prijs is die je betaalt voor Zijn liefde, zou ik het liever uitmaken.
Over de auteur(s)
