Fleur: Alles wat ik vijf jaar geleden had willen horen

Kunst lonkt mij. Het zit in m’n hoofd en het smeekt om door m’n handen gemaakt te worden. Ik wil schrijven, boetseren, illustreren. In de praktijk werk ik op een grijs kantoor op een grijs industrieterrein in Almere. Ik lette éventjes niet op en nu zit ik hier. Oeps.

Wie droomt er niet wel eens stiekem van – ik verzin even iets waar ik heus niet elke maandagochtend van droom – een Boheems bestaan waarin je in de zon wakker wordt, om in een oude spijkerbroek met ontbloot bovenlijf je verfkwasten woest tegen een wit canvas aan te slaan. Om vervolgens een zongebruinde geliefde tegen datzelfde canvas aan te nemen. Het schilderij verkoop je voor een paar duizend en je danst je leven door. Los van het keurslijf van de normativiteit.

Ik zie normativiteit als een rivier waar we allemaal opzitten. Met een kano. Wanneer je niet heel radicaal een andere kant op peddelt, volg je vanzelf hetzelfde pad als de anderen. Huisje, baantje, kroegje op vrijdagavond. Maar dat de andere kant op peddelen, hoe doe je dat?

Tegenwoordig word je overspoeld door mensen die de andere kant op zijn gevaren. Ze hebben vlogs, blogs en vullen je instagramfeed met foto’s van hun kop koffie zonder hashtags en krijgen zelfs daarop 274 likes. Ze zullen meer dan eens jonger zijn dan jij bent. Ik word er zelf wel eens cynisch van. ‘Wat kunnen zij nou wat ik niet kan?’ Maar daar zit hem nou juist de crux. Het verschil is dat ze het doén. Gewoon gaan vloggen. Gewoon gaan schrijven. Het delen met de wereld. Iets doen wat totaal nieuw is. Of iets wat iedereen al doet. Op het moment dat je het al doet en er achter staat, heb je eigenlijk al gewonnen.

Wanneer je iets niet doet omdat je bang bent dat niemand het leuk vindt, verlies je elke dag een beetje.

Alles wat je ervan weerhoudt om niet te doen waarvan je droomt is een rotexcuus. Echt. Ikzelf maak me er ook schuldig aan. Ik wil heel graag – net als 17 miljoen andere Nederlanders – een boek schrijven. ‘Waarom doe je dat niet gewoon?’ is de terechte vraag die ik vaak hoor. Ik roep nog wel eens terug dat ik nou eenmaal ook mijn huur moet betalen. Dat ik geen tijd heb. Terwijl: mijn lievelingsauteur, David Sedaris, heeft altijd gewerkt. Enkel niet als schrijver. Hij schreef óók. Hij heeft gewerkt als verhuizer, winkelbediende en alle andere glamourloze baantjes die je je kan bedenken. Hij moest nou eenmaal ook zijn huur betalen.

De andere kant opvaren is niet wat je leven makkelijker gaat maken. Het is ook niet wat je leven veel moeilijker gaat maken. Maar je maakt het op z’n minst van jou. En daarvoor hoef je heus niet gelijk te gaan backpacken door Thailand. Of te beginnen aan je #fitjourney. Je mag gewoon doen wat je zélf wilt. Ook als je er niet goed in bent. Ook als anderen het nooit helemaal cool zullen vinden. Als je ooit eens uit de kast bent gekomen bijvoorbeeld, heb je al een kleine voorsprong. Je hebt al eens een keer tegen de wereld gezegd dat jij het allemaal nét even anders aan gaat pakken. Je gaat een pad af waar een ander nooit voor zou kiezen, omdat het nou eenmaal is wie jij bent.

Want dat is het ‘m: je kan altijd gelijk willen hebben. Overal de beste in willen zijn. Maar als geluk is wat je nastreeft zul je die dingen toch echt links moeten laten liggen. Je hebt het vaker fout dan je denkt, en je gaat meer missen dan je meemaakt. Misschien zal niemand je werk ooit goed of leuk vinden (ik bedenk me ineens, misschien wordt dit wel mijn slechtst gelezen column ooit.). Maar dat je het maakt is belangrijker dan dat het goed ontvangen wordt. Dat is omdat je maar op één van de twee invloed kan hebben.

Het is allemaal goed: verhuis naar een andere stad, ga samenwonen met je vrienden, maak een schilderij, schrijf een kort verhaal, schrijf er vijf, maak elke ochtend een figuurtje in je yoghurt, vertel je ouders dat je van ze houdt, vertel je ex dat je hem haat voor wat hij je heeft aangedaan, blondeer je haar, geef toe dat je gek bent op My Little Pony, draag je leren broek naar het feestje, begin een punkband, leer Spaans, zet die tatoeage, ga naar de zee en laat al je angsten wegwaaien. Maak íets waar je trots op bent maar luister niet naar mij, luister niet naar mij, luister niet naar mij.

Over de auteur(s)

Fleur

Fleur

Schrijf mee

Wil jij helpen met het creëren van leuke content voor en door LHBT+? Bekijk hieronder onze vacatures.

Voorbinddiscours

Gastredacteur Laurie schrijft over het imago van de voorbinddildo nu en hoe dat door de eeuwen heen is veranderd.