Kelly: Fier

Ik liep vandaag door het Europees Parlement. Een reusachtig gebouw, waar ook onze belangen worden vertegenwoordigd. Mijn coach praatte over de meeting die we even daarvoor hadden, maar ik zat niet op te letten. M’n blik gleed omhoog.

Bovenin, tegen het glas aan, hing een vlag. Regenboog.
Fier te wapperen.

Het zette mij weer aan het denken over een situatie die een paar dagen daarvoor plaatsvond. We hadden een etentje met z’n allen. Het leek net een kippenhok. Daardoor viel het ook op toen het ineens stil was en er één stem bovenuit sprong. Ik zat aan de andere kant van de houten picknicktafel, te kletsen met een ander huisgenootje. Op het moment dat ik hem hoorde spreken, leek het net alsof al mijn antennes zijn kant op draaiden.

“It is just different, you know. They are just… different. It is very sensitive in my country. I mean, if they choose to.. be like that, it’s their choice. Right?”

Hij kwam uit Rusland. Ik beet op m’n lip.

Ik woon momenteel in een stad die ik nog niet helemaal begrijp. Waar in de ene wijk de belangen en meningen van alle inwoners van Europa worden vertegenwoordigd, kun je in de andere wijk de mooiste antieke stoelen vinden. Loop je tien minuten door, dan word je doodgegooid door wafels met teveel slagroom of chocolade. Of allebei. En bier. Heel veel bier.

Hoewel ik hier nog maar een korte periode ben, lijkt het al zoveel langer. Nieuwe mensen, nieuwe herinneringen en nieuwe vragen. Nieuwe coming-outs, dat ook. Waar het dagelijks leven hier voorbij glijdt, de dagen gevuld zijn met afspraken, mails, gesprekken, veel koffie, nog meer water, hardlopen en de toerist spelen, probeer je te midden van dat allemaal je plek te vinden.

Het geval wil dat de meeste van mijn huisgenoten in hetzelfde schuitje zitten. De een werkt bij de permanente vertegenwoordiging, de ander studeert hier aan de universiteit, nog een ander hijst zich elke morgen in een mantelpak om naar het Europees Parlement te gaan. Ikzelf schrijf momenteel mijn scriptie over samenwerking tussen Europese regio’s en maak kennis met de Brusselse Bubble. Naast alle kantooruren, klets je met elkaar, drink je teveel wijn, kijk je bizarre films samen in de woonkamer en rook je sigaretten op het trapje voor de deur. Of eet je gezamenlijk, zoals die avond.

Het was al laat toen ik mijn Russische huisgenoot hoorde spreken, verwikkeld in een heftige discussie met een andere huisgenoot. Politiek, huidige situatie, meningen van de internationale media, wat wel en niet klopte: alles kwam voorbij. Godsdienst, landverdeling, man-vrouw relatie, familie, normen en waarden. En homoseksualiteit. Óók homoseksualiteit. En dat was niet al te positief. Ik luisterde. Hij viel stil. En niemand zei iets.

Ik keek hem aan.

“It is not a choice. It just isn’t. I wished it was, when I was younger. It is who we are, whether we want to or not. I never woke up one morning and decided to become gay. But realizing and accepting ‘not being straight’ are two different things. Yet, it is not a choice. Never was. Never will be. Okay?”

Hij knikte.

“Sorry.”

Over de auteur(s)

Kelly Bezema

Kelly Bezema

Schrijf mee

Wil jij helpen met het creëren van leuke content voor en door LHBT+? Bekijk hieronder onze vacatures.

Voorbinddiscours

Gastredacteur Laurie schrijft over het imago van de voorbinddildo nu en hoe dat door de eeuwen heen is veranderd.