Labyrinth Lost: het belang van niet-witte gezichten in young adult fictie

Op het eerste gezicht is Labyrinth Lost geen extreem vernieuwde verhaal. Het boek volgt de klassieke ‘Hero’s Journey´ structuur en zit vol met dingen die ik al voor mijn gevoel eerder heb gezien. Heldin heeft een speciale krachten die ze niet wil niet, heldin moet daarna op een avontuur om haar eigen fouten herstellen en zichzelf accepteren. Wat maakt dit boek dan anders en toch de moeite waard? De diversiteit. Iedereen verdient het om op te groeien met sprookjes waarin hij/zij/hen zichzelf terugzien. Normaal gesproken zijn dit soort verhalen alleen geschreven voor witte mensen, met witte hoofdpersonen, witte mythologie en vaak ook een gezonde dosis ´White Savior Complex´

Labyrinth Lost is het sprookje voor de Latina’s. In het bijzonder Latina´s die verliefd worden op hun beste vriendin. Het is hun verhaal, hun eigen ‘Alice in Wonderland,’ waarin ze zichzelf eindelijk eens niet zien als stereotype of achtergrond karakter, maar de held van het verhaal.

Ik vind het moeilijk om mijn mening over dit boek te geven. Ik had plezier in het lezen, maar toch klikte er iets niet. Dit voelt meer als een tienerboek dan als echte young adult fictie. Dit heeft er vooral mee te maken dat dit Zoraida Córdova’s debuut is en ze nog niet zoveel schrijfervaring heeft. De schrijfstijl is tenminste duidelijk. Los Lagos, waar het grootste deel van het verhaal zich afspeelt, is een waar wonderland, een wereld die niets op de onze lijkt. Zoraida brengt hem toch door middel van helder taalgebruik tot leven, zodat je nooit moeite hebt voor te stellen hoe het er precies uitziet. Dit boek lees je makkelijk weg en de schrijfstijl zorgt er ook voor dat je steeds toch nog een stukje verder wilt lezen. In een tijd waar metaforen de norm lijken, is een makkelijker boek een opluchting. Tegelijkertijd voelt het wel dat de auteur te hard zijn best doen om ‘quotes’ te creëren. Af en toe lees je een uitspraak, die op zichzelf prima is, maar die in het verhaal een beetje uit het niets lijkt te komen.

De ‘worldbuilding’ van het boek is goed uitgewerkt en heeft duidelijk potentieel voor een grotere serie. Je kunt zien dat auteur moeite heeft gedaan een originele wereld te creëren en daarin is ze geslaagd. De magie heeft duidelijke regels en consequentie, wat ik altijd waardeer. Achterin zit een bericht van de auteur waarin ze de invloeden vanuit Latijns-Amerika (in het bijzonder Ecuador) uitlegt. Daarnaast voelt het nooit alsof er te veel info-dumpen zijn.

Alex is een oké hoofdpersoon. Ze valt voor mijn gevoel onder de gemiddelde young adult hoofdpersoon die je ziet. Haar innerlijke dialoog komt goed naar voren en voelt precies aan als een realistische sarcastische tiener. Hoewel haar problemen compleet terecht zijn en motivatie goed is uitgewerkt, vond ik Alex een beetje zwaar op het gebied van zelfmedelijden. Haar verhaallijn en ontwikkeling laten gelukkig zien hoe ze hier langzaam overheen groeit. Het is beste van haar karakter is haar relatie met haar familie: haar dialoog met haar zussen, moeder en andere familieleden voelt altijd erg realistisch aan. Ondanks alles, heb ik toch het gevoel dat het allemaal redelijk oppervlakkig en cliché was. Zoals ik eerder zei, misschien ben als negentienjarige ik gewoon iets te oud voor dit verhaal en is het bedoeld voor een jongere leeftijdsgroep.

Dit boek heeft twee ‘love interests’. Nova en Rishi. Nova is een klassieke bad boy met tragisch verleden. Rishi is haar tikje vreemde beste vriendin. Als je niet zal weten dat dit boek LGBTQIAP+ is, zal het einde je misschien verrassen. Rishi en Nova hebben echt wel beiden hun romantische momenten met Alex. Alex heeft ook duidelijke een oogje op Rishi in het boek: haar hart klopt sneller, ze voelt vlinders in haar buik, alle symptomen van verliefdheid. Toch voelen haar gevoelens voor Rishi iets te subtiel en ze kussen ook maar een keer. De auteur heeft het zo druk met de andere plotpunten, dat de romantische subplots voor mijn gevoel niet helemaal bevredigend zijn uitgewerkt. Daarnaast vervult Rishi ook te veel functies tegelijkertijd in het boek, wat het nogal een rommelig gevoel geeft. Ze is namelijk; the comic relief, the bff, audience proxy (iemand die niets van de wereld afweet om de auteur te helpen de wereld uit te leggen) en love interest tegelijkertijd. Toch denk ik dat als je jong bent het fijn is om een keertje te lezen dat de heldin niet altijd eindigt met de ‘bad boy’.

Al om al: als je hoge verwachtingen hebt van dit boek, wordt je waarschijnlijk teleurgesteld. Dit boek is zoals een gemiddeld young adult boek: zeker niet slecht maar ook niet wereldschokkend. De schrijfstijl zorgt dat het makkelijk wegleest en, als je bedenkt dat dit haar debuut is, is het nog een redelijk succes. Ben jij een fan van lekker duidelijke, ietsje cliché fantasieboeken en wil je even uit de werkelijkheid ontsnappen? Dan is dit een prima keus. Plus, normaal gesproken eindigt het meisje altijd met de ´bad boy´, wat de Rishi´s van deze wereld zeker hoop geeft.

Over de auteur(s)

Judith

Judith

Schrijf mee

Wil jij helpen met het creëren van leuke content voor en door LHBT+? Bekijk hieronder onze vacatures.

Voorbinddiscours

Gastredacteur Laurie schrijft over het imago van de voorbinddildo nu en hoe dat door de eeuwen heen is veranderd.

Vereniging

Algemene ledenvergadering

Afgelopen week zou volgens planning de halfjaarlijkse algemene ledenvergadering plaatsvinden. De regels van de vereniging bepalen dat er een bepaald aantal leden bij zo’n vergadering

Lees verder »
Column

Hete Thee Met Rocher: We worden gebruikt

In de rubriek ‘Hete Thee Met Rocher’ bespreekt hoofdredacteur Rocher elke maand een ander onderwerp. Deze maand schrijft hij over hoe de LHBT+-gemeenschap gebruikt wordt voor agenda’s die allesbehalve henzelf betreft.

Lees verder »