Flickr - CC - redjar

Marloes: Verhuisbusje

‘Hoi, ik ben Marit* van bedrijf X.’ Ik schudde de uitgestoken hand en keek nog eens naar het huis. De tuin had een duidelijke opkikker nodig, onkruid overal. Maar wat ik door de ramen van de souterrainwoning kon zien, was hoopgevend. We liepen achter Marit aan naar de deur.

Er is nog nooit iemand die ‘m tegen mij gemaakt heeft, maar blijkbaar is er een beroemd lesbisch grapje. ‘Wat neemt een lesbienne mee op de tweede date?’ ‘Nou?’ ‘Een verhuisbusje!’ De jaren hebben bewezen dat het een behoorlijke rake grap is. Het aantal lesbische koppels dat ik ken die na minder dan zes maanden samen zijn gaan wonen, is niet meer op twee handen te tellen.

Voor mij is dit allemaal nieuw. Eerder dit jaar besloten mijn vriendin en ik, op dat moment bijna tweeënhalf jaar samen, op zoek te gaan naar een plek waar we samen konden gaan wonen. We maakten een inventarisatie van wat we zochten en hoeveel we daarvoor konden wilden dokken. Sociale huurwoningen, dacht ik, waren niet echt een optie, omdat ik nog geen drie jaar inschrijftijd had. Dus richtte ik mijn pijlen op de vrije sector en begon te zoeken.

We keken rond in de souterrainwoning waar Marit ons binnengelaten had. Ze liep mee, af en toe een opmerking makend, en liet ons daarna op eigen houtje verder kijken. Dat duurde niet lang: met een tweekamerwoning van vijfendertig vierkante meter ben je gauw klaar. Dus liepen we naar het keukentje, waar Marit in haar papieren stond te rommelen. ‘Vinden jullie het wat? Ja? Mooi. Als jullie in aanmerking willen komen voor de woning, moeten jullie dat morgenochtend laten weten. Krijgen jullie hem, dan moeten jullie voor het eind van de week de volgende kosten voldoen.’ Ze begon te schrijven. De huur, logisch. Een maand huur als borg, ook niet vreemd. Zevenhonderd euro courtage en negentig euro administratiekosten. Huh?

Twee minuten later stonden mijn vriendin en ik beduusd weer buiten. Al was het de allermooiste superwoning van het hele sterrenstelsel geweest, dan hadden we nog pech gehad. Ik weet niet hoe het met jullie zit, maar voor zulke bedragen moet ik een nier verkopen of sekswerker worden. Exit souterrainwoning. En ik zou nu toch graag een paar van die vlugge ophokkoppels even spreken. Want dat verhuisbusje is zo meegebracht. Maar die woning kan weleens een groter probleem worden.

*Ik weet haar naam niet meer, maar ik vond haar wel een Marit. Voor haar eigen veiligheid laten we de naam van het verhuurbedrijf even in het midden.

Over de auteur(s)

Marloes

Marloes

Schrijf mee

Wil jij helpen met het creëren van leuke content voor en door LHBT+? Bekijk hieronder onze vacatures.

Voorbinddiscours

Gastredacteur Laurie schrijft over het imago van de voorbinddildo nu en hoe dat door de eeuwen heen is veranderd.

Cultuur

Dress to impress: LGBTshirtQIA+

IHLIA LGBT Heritage heeft voor LGBTshirtQIA+ een goede greep in het archief gedaan en vijftig T-shirts tentoongesteld. Ze laten aan de hand van de kledingstukken de afgelopen vijftig jaar aan queer geschiedenis zien.

Lees verder »