Dit is deel 3 van de vervolgserie Raymond – Een zoektocht. Deze serie neemt je mee in de fictieve (voetbal)wereld van Raymond, een lieve, maar ook wat knullige en onzekere familieman, die de afgelopen jaren een publiek figuur geworden is dankzij het tv-programma VoetbalWereld. Alles in zijn leven lijkt z’n gangetje te gaan, tot het absurde noodlot toeslaat. Dit moet je gelezen hebben!
Lees hier deel 1
En lees hier deel 2
Deze Expreszo-serie vertelt een fictief verhaal. Elke overeenkomst met betrekking tot naam, karakter of achtergrond van bestaande personen berust volledig op toeval.
3. Schadebeperking
‘Jongen toch’, zegt Ilse, ‘pas toch op met wat je allemaal zegt.’
Ze zucht vermoeid en tikt twee keer met haar wijsvinger op de krant.
‘Je krijgt er alleen maar gedonder van.’
Zoals verwacht heeft zijn tersluikse opmerking van gisteren een handjevol journalisten gekrenkt. Raymond is te moe om zich er druk om te maken. Hij moest vannacht weer zijn bed uit om te spugen en toen hij vanochtend opstond voelde hij zich waterig en opgeblazen. Hij zei het niet tegen Ilse, ‘opgeblazen’ was een woord dat vrouwen in de overgang gebruikten, geen stoere, sterke mannen als hij.
‘Je kunt tegenwoordig ook niets meer zeggen’, zegt Raymond. ‘Ik mag toch wel een grapje maken? Dat is mijn werk.’
De schoonmaakster ruimt zwijgend de tafel af. Ze werkt om Ilse heen, buigt zich in onhandige houdingen om bij de lege glazen en borden te komen. ‘Pardon,’ probeert ze, maar Ilse beweegt geen centimeter. Ze heeft de schoonmaakster wel gehoord, maar heeft andere dingen aan haar hoofd – het waterlek in de badkamer, bijvoorbeeld, waarvoor ze een afspraak met de loodgieter had gemaakt: hij is nu al ruim twintig minuten te laat en Ilse houdt niet van wachten.
‘Misschien moet je je excuses aanbieden,’ zegt Ilse dan.
Raymond kijkt stomverbaasd om, zijn wenkbrauwen twee hoge bogen op zijn voorhoofd. ‘Aan wie?’
‘Gewoon. Aan de krant. Aan Nederland. Weet ik veel.’
‘Waarvoor?’
Ilse kijkt hem over haar schouder aan.
‘Kom op, Ils. Dit meen je toch niet. Een grapje. Het was een grapje! Wanneer komt die loodgieter nou? Straks staat de hele badkamer blank.’
Raymond en Ilse hebben een goede relatie, hoewel de roddelbladen graag schrijven over hun kleine probleempjes die ze dan uiteraard tot buitenproportioneel formaat opblazen. Raymond zou buiten het potje pissen, Ilse zou dwangneuroses hebben – er verscheen zelfs een artikel waarin werd gespeculeerd over een mogelijke echtscheiding. Dat was allemaal onzin, maar onzin verkoopt, dus werd het geschreven.
Raymond en Ilse hebben het goed. Hun rollen zijn met de jaren bepaald: hij zorgt voor het inkomen, zij zorgt voor het huis, en hij heeft er geen moeite mee dat zij zijn inkomen gebruikt om een schoonmaakster te huren.
Ilse is zelfbenoemd danslerares, maar haar praktijk moet nog van de grond komen. Dat heeft tijd nodig, zegt Raymond, en daar is Ilse het mee eens. Dus wacht ze geduldig tot haar praktijk van de grond komt.
Ze hebben een huisje aan de Dordogne, waar ze elke zomer naartoe rijden. Ze bezoeken samen voetbalwedstrijden en af en toe laat Raymond zich overhalen om mee te gaan naar de woningboulevard: dat is een plek waar Ilse echt tot haar recht komt, vind ze, want diep van binnen is ze eigenlijk ook een binnenhuisarchitect. Ze wijst haar droomkeuken aan en vraagt Raymond wanneer hij klaar is voor de Grote Verbouwing. ‘Dat komt’, zegt hij, en dan haalt zij haar schouders op, want zo ontzettend belangrijk is die Grote Verbouwing nou óók weer niet.
Raymond’s telefoon trilt. Ilse werpt een zijdelingse blik op het schermpje, MANAGER, en reikt Raymond de telefoon aan. Daar zul je het hebben.
‘Hoihoi’, zegt Raymond.
‘Jezus, Reetje,’ zegt zijn manager. ‘Waar zat je met je hoofd?’
‘Ach, man.’
‘Ja, man man man, je moet verdomme eens nadenken voordat je die grote muil van je opentrekt. Je bent een publiek figuur, je hebt een voorbeeldfunctie.’
Raymond klemt de telefoon tussen zijn oor en schouder, knijpt Ilse geruststellend in haar schouder als hij haar passeert en verdwijnt in de tuin.
‘Gewoon een grapje,’ herhaalt hij – dat is zijn mantra, een veilig mantra, want wie houdt er niet van een grapje? Mensen die niet om grapjes lachen zijn zure mensen, vind Raymond, en Nederland zit al te vol met zure mensen; zure, politiek-correcte moraalridders.
‘Ik stel voor dat je vanavond in de uitzending op je woorden terugkomt,’ zegt de manager. ‘Dan iets anders: die biografie van jou komt volgende week woensdag uit. Ik heb inmiddels dertien boekhandels aan mijn deur kloppen. Of je komt spreken en signeren.’
‘Leuk. Boekies signeren.’
‘Ja. Volgende week zaterdag in Amsterdam en Utrecht. Oh, en zondag een interviewtje bij Radio 538. Bereid je maar voor op veel vragen over die domme opmerking van je, want daar zal het vooral om gaan. Je hebt de timing van een koe.’
Raymond realiseert zich met een zweem van teleurstelling dat zijn grapje de hele roze wolk van zijn biografie zal verkloten.
‘Shit,’ zegt hij dus.
‘Ja.’
‘Komt goed, pik. Ik lul me er wel uit.’
‘Ja, ja. Zeg vanavond sorry om de schade wat te beperken. En in godsnaam, wees oprecht.’
Over de auteur(s)
