Onlangs werd Uma Thurman tijdens een persevenement gevraagd wat zij dacht over het Harvey Weinstein-schandaal. ”Zodra ik er klaar voor ben, zal ik mijn verhaal laten horen”, zegt ze. Uma is namelijk nog te woedend om met een comfortabel gevoel haar ervaring te delen. Het korte filmpje waarin Uma dit antwoord geeft is vrijwel direct viral gegaan op Twitter, en raakte een snaar bij velen, waaronder mij.
Toen ik begon met het schrijven voor Expreszo had ik besloten om grootschalige politieke discussies en onderwerpen te weren. De toon van mijn stukken zou luchtig zijn, om te breken met al het duistere en grimmige nieuws wat al dagelijks op ons af stormt.
Die luchtige toon voelt nu al een tijdje ongemakkelijk en ongepast. Elke ochtend vraag ik mij af welke bekendheid vandaag ontmaskerd gaat worden. Het maakt me nerveus. De confrontatie met #MeToo is elke minuut van de dag aanwezig, in de media, in gesprekken die ik toevallig overhoor in de gangen op school, op straat, overal.
En toch voel ik me alleen in de aandacht en awareness die #MeToo teweeg heeft gebracht. Ik ben namelijk heel erg bang dat wat #MeToo bloot legt, zo genormaliseerd is onder homomannen. Als ik zou willen, zou ik minstens twee relatief bekende Amsterdammers kunnen ontmaskeren, inclusief slachtoffers. Dat doe ik niet.
Een paar weken voordat #MeToo momentum kreeg in de dagelijkse mediaronde, kwam ik hem tegen. Hij stond achter mij, klaar om dezelfde overstap te maken om thuis te komen. Ik keek met paniek naar rechts, waar de vriendin waar ik net afscheid van had genomen was blijven zitten, om haar reis voort te zetten.
Ik voelde een drang om een tirade los te laten op hem, Right there and then. Ik wilde hem zelfs pijn doen. Hoe kon het, dat hij me koeltjes begroette en na het uitstappen weer doodleuk zijn reis zou voortzetten? Hoe kon het, dat ik al drie jaar lang dagelijks mijn wonden lik en leef met de gevolgen?
Dag in dag uit loop ik met schaamte rond. Mijn seksleven is een lachtertje, en met elke ontmaskering wordt mijn wantrouwen in de man groter. Ik ben boos, verdrietig, maar ik voel mij vooral machteloos.
Want wat zou er gebeuren als ik inderdaad bekend zou maken wie mijn lichaam nam terwijl ik sliep? Krijg ik er een tweede tong bij, om mijn wonden efficiënter te kunnen likken? Om het heelproces te versnellen? Komt er nog een einde aan dat proces?
Ik vraag me af wanneer ik mij weer heel ga voelen. Ik heb hoop dat die dag gaat komen. Misschien hoef ik dan niet meer mijn eigen wonden te likken. Misschien zijn het dan littekens geworden, of heel misschien zijn ze wel geheeld. Tot die dag zet ik, samen met honderd-duizenden anderen mijn reis voort.
#MeToo.