Column twijfels lesbische identiteit

Sophia: Mezelf zijn, zonder excuses

Al sinds kinds af aan ben ik me ervan bewust dat ik “anders” ben. Dat komt deels door mijn beperking, maar vooral door mijn manier van leven, met mijn “open-minded” houding. Als klein meisje was ik me al heel bewust van de wereld om mij heen, en wilde ik álles weten. Soms tot ergernis van anderen.

Vroeger, op de basisschool, hoorde ik de leraren altijd praten over “volwassen zaken”. Politiek, privé-dingen, allerlei onderwerpen waar volwassenen over praten, maar waar een kind van zes normaal gesproken geen interesse in heeft. Bij mij was dat anders. Mijn hoofd liep over van de vragen en ideeën en ik wilde altijd mee praten. Uiteindelijk werd dat zo erg, dat mijn leraren Engels gingen praten als ik erbij was, zodat ik niet mee kon luisteren. Dat hielp natuurlijk niks, want binnen een paar weken kon ik ze gewoon verstaan. 🙂

Die brede interesse heeft er voor gezorgd dat ik mij al mijn hele leven een paar jaar ouder voel dan mijn leeftijdsgenoten. Als kind kreeg ik vaak van anderen te horen dat ik niet zo serieus moest zijn. Ik was immers nog maar een kind, en ik hoefde me nog echt niet bezig te houden met de “grote wereld.” Dat vond ik lastig, want ik voelde me juist fijn bij de mensen die ergens net zo over dachten als ik. 

Nu ik oud genoeg ben om mee te kunnen praten over bovenstaande onderwerpen, is er weer iets anders waarin ik anders ben: ik ben lesbisch. Toen daar achter kwam, was dat al een hele struggle. Ik worstel nu, ruim 3 jaar na mijn coming-out, nog steeds met mijn  identiteit. In de afgelopen drie jaar heb ik enorme veranderingen doorgemaakt. In mijn stijl bijvoorbeeld. Van een “meisjesachtig “ meisje met haar tot mijn navel, ging ik naar “typische potmet kort haar en mannelijk uitziende kleding. Inmiddels is mijn haar tot net over mijn schouders gegroeid, en kleed ik me weer anders. Zoals ik zelf wil.

Maar, dan komen we weer bij het volgende punt, hoe ben ik volledig mezelf? Ik zou het echt niet weten. Toen ik er wat mannelijker uitzag, heb ik een tijd gedacht dat ik misschien genderfluïde of transgender was. Ik wilde toen namelijk echt geen jurken, make-up of andere “vrouwendingen”wilde dragen, Inmiddels weet ik zeker dat ik toch echt een meisje ben, en heb ik juist weer meer interesse in de dingen die ik een paar jaar terug nog verafschuwde. 

Toch twijfel ik nog wel eens: ben ik wel echt lesbisch, aangezien ik er niet echt uit zie als een (stereo-)typische lesbienne? Ben ik niet stiekem bi, als ik mannen ook knap kan vinden? Ben ik wel 100% mezelf?

Maar eerlijk gezegd denk ik niet dat iemand zich ooit volledig zichzelf voelt. Iedereen twijfelt wel eens, en dat is hartstikke normaal. Ik weet inmiddels wel dat ik me niet meer ga verantwoorden voor wie ben, ook qua manier van denken. Als ik ergens iets van vind, laat ik dat gewoon horen, ook als iemand mij “te jong” vind om ergens een mening over te hebben.

Als ik liever een pak dan een jurk aan heb op een feestje, is dat prima, maar andersom ook. Als mijn gezicht ineens vol zit met make-up, nadat ik maanden niks heb gedragen, dan is dat mijn eigen keus. Ik ga mijn eigen gang, ik hoef me niet te verantwoorden.

Ik ben gewoon ik.❤🌈

 

Over de auteur(s)

Sophia

Sophia

Schrijf mee

Wil jij helpen met het creëren van leuke content voor en door LHBT+? Bekijk hieronder onze vacatures.

Voorbinddiscours

Gastredacteur Laurie schrijft over het imago van de voorbinddildo nu en hoe dat door de eeuwen heen is veranderd.